Zion National Park dag 2

Auw! Mijn rug doet het niet meer, mijn schouders zijn kapot, ik kan niet meer, mag ik gaan slapen, moeten we echt nog eten maken, maar de meest gehoorde tekst van vanmiddag was toch echt; “ik kan niet meer!”

Maar oh oh oh wat hebben we een gave wandeling gemaakt. Echt eentje uit duizenden naar Observation Point. Een wandeling met een stijgingspercentage van bijna 700 mtr, waarbij Jeanet Eva in de buikdrager had en een rugtas op haar rug en Steven Levi in een rugdrager had. We vonden het zelf al een hele prestatie dat we uberhaupt omhoog gingen, maar de mensen die we tegen kwamen waren helemaal verbaasd;

-       You rock!

-       you have a very special load,

-       Oh my god, we can’t complain look at them,

-       we heard about you crazy Dutch people

-       Oh my god they are so cute

-       Respect!

-       You must be superheroes

En zo nog wel een paar van dit soort teksten.

Een wandeling met heel veel stijle stukken erin, een supergave canyon halverwege en uiteindelijk de constatering zo’n 40 minuten onder de top (onze inschatting dan) dat we terug moesten gaan. Steven kon echt niet meer met die vrolijke Frans achter op zijn rug, de benen begonnen weeïg te worden en dat is niet verstandig met afgronden van zo’n 50 tot 400 mtr.

Alsof de beslissing als geroepen kwam vielen zowel Eva als Levi gelijk als een blok in slaap (wat het tillen niet echt veel makkelijker maakte!).

Uiteindelijk steunend en kreunend beneden gekomen, op een bankje neergeplofd en nagenoten van een gave prestatie.

Vanmiddag dan ook lang in het zwembad gelegen en de rest van de avond geBBQt en niks gedaan.

Morgen gaat Steven alleen het wassende water van de Narrows door proberen te komen. Eerst slapen!