Banff National Park - Jasper National Park

En weeeeeer vroeg op vandaag. Het begint inmiddels te wennen. Even met slaperige ogen door de gordijntjes getuurd en tegen de verwachtingen van de plaatselijke John Bernard en Peter Timofeef een strak blauwe hemel. Ze zijn hier al net zo slecht in weer voorspellen als in Nederland. Blij toe want vandaag gaan we iets bijzonders doen. Australie heeft de Great Ocean Road, Noorwegen de route naar de poolcirkel, Florida de route naar Key West en Bolivia en Peru de dodemansritten door de Andes. Canada heeft er ook zo 1 en het heet de Icefield Parkway. Een oude snelweg die Lonely Planet omschrijft als een jaw opening scenery with every bend you take. Een route hand in hand met moeder natuur recht door de Rockies. Daarom dus snel met gierende banden vertrekken want zo lang het blauw is moeten we er dubbel van genieten.

De eerste 5 klm van de Icefield Parkway voelden we ons echt even alleen op de wereld. We reden er dan ook al om half 8, maar zo’n uitzicht helemaal voor jezelf hebben is wel extra bijzonder.

De eerste echte stop staat vanaf vandaag ook echt in ons geheugen gegrift.  Peyto Lake dames en heren, google het laat je jaw open vallen en vermenigvuldig dat met 100. Een ietwat moeilijke rekensom dat beseffen we ons, maar het is ook verdomd moeilijk omschrijven hoe een prettige setting Peyto Lake is. Gelukkig hebben we de foto’s nog dus kijk, lach en verwonder. Vooral niet huilen J

Daarna door want we hebben nog 230 klm te gaan. Maar na 10 minuten rijden vol in de ankers want Steven zag een zwarte beer langs de kant vd weg. En waar we deze dagen al hardop over gedroomd hadden is een beer een poosje voor onszelf te hebben, zonder hordes auto’s, toeristen, maar alleen wij zittend in onze camper en rustig kijken wat zo’n beer nou doet. En ja hoor check! Wat een mooi gezicht, hij of zij was helemaal relaxed en zat ook ons een beetje te observeren. Prima. Na een tijdje genoten te hebben toch weer door, want we hebben nog 220 klm te gaan. Even een bochtje maken op de snelweg en klein schoonheidsfoutje, achterbandjes even in de berm en ja hoor grrrrrr. Oeps wat is dat we hebben wat geraakt, auto aan de kant kijken en 1 van de smerigste dingen die kon gebeuren is gebeurd, ons riool lekt. We hebben in de camper 2 uitgangen, grey en black. Grey is voor afwaswater, douche etc, zwart is voor je weet wel. 1 keer raden welke klep lekt….. precies die ja!

Alsof Eva het aan had zien komen heeft zij uitgevonden hoe ze scheetjes kan laten met haar lippen en dat vind ze dus echt het einde. Daar lacht ze dan ook zelf echt de hele dag over; vrolijk 2.0 zeg maar.

Ducktape, ducktape en nog veel meer ducktape en als een helende wond begon het lekken wat te minderen. En we kunnen niet het riool legen en we moeten door, we hebben tenslotte nog 215 klm te gaan.

Na deze berenklauw, in het begin heerlijk, fijn om naar te kijken, maar uiteindelijk zwaar op de maag en oorzaak van nare geurtjes, dus toch snel weer door. En inderdaad bochtje door, mondje open, bochtje door wow moet je nou eens kijken, bochtje door, camera erbij. Enzovoort, enzovoort.  Dit ging zo door tot de Colombia Icefield. Een van de grootst overgebleven ijsplateau’s ten zuiden van de Noordpool. Meerdere gletsjers, waarvan er 1 bijna tot aan de weg reikt. Hier zijn we met een soort van uber hummer het ijs daadwerkelijk opgegaan. Iets waar Levi van tevoren al helemaal wild van werd. De hummer zet je midden op de gletsjer af waar je dan in een afgezet gebied een uniek kijkje op de gletsjer kan werpen. Te gek om zo op een gletsjer te staan, ietsje minder dat het met zo’n toeristisch ding is, want de hummers (a 1,3 mln dollar per stuk) rijden hier af en aan.

Werkt wel enorm vertragend zo’n uber hummer, want hij gaat maar 18 klm per uur topsnelheid, dus 1uur en 20 minuten later stonden we weer bij onze camper.  Levi vond die snelheid trouwens helemaal te gek; “Mama ik ben even lekker aan het loungen….” Nog een keer kijken naar het lekken vd afvoer en dat lijkt beter, dus weer op pad, we hebben haast en nog zo’n 102 klm te gaan.

Ietsje meer doorgereden nu, maar toch nog 1 keer vol in de ankers, want zwarte beer nummer 2 stond naar ons te zwaaien vanuit de berm. Weer helemaal alleen, al volgden daar snel de anderen en ook helemaal in zijn element.

Nog 2 enorme watervallen afgestreept van ons lijstje en met zo’n 50 klm per uur, dat lijkt in een camper al wel redelijke topsnelheid met al die bochtjes, uiteindelijk Jasper ingereden. Daar was de weg letterlijk geblokkeerd door toeristen, dus toch maar even stoppen en we kunnen nu ook beren jongen afstrepen van ons lijstje, want een schattige mini grizzlie stond in het gras te kijken op zoek naar mama beer. Geheel tegen de waarschuwingen in toch de camper uitgegaan om een paar foto’s te schieten (de mamabeer schijnt te veranderen in een soort van moordende Sylvester Stallone Rambo machine als je tussen haar en haar jongen komt). Mamabeer uiteindelijk niet gezien, maar totaal uitgeput, 2 uur na de onze eigen gestelde deadline aangekomen bij de finisch van vandaag na het rijden van 250 klm door 1 vd meest indrukwekkende landschappen die we ooit hebben gezien. Ik zeg welterusten, wij gaan aan de andere kant van onze oogleden deze dag nog eens fijn herbeleven schatten we zo in. Inclusief die stank van het riool dan, want dat is toch wel een vervelend bijverschijnsel van vandaag. 

Nu aan het nagenieten van onze dag van vandaag en ook op adem aan het komen van wat ons net gebeurd is. Op de camping lopen allemaal elanden rond en ze hebben bij het inchecken gewaarschuwd dat de moeders nogal beschermend kunnen zijn als je te dicht in de buurt van de jongen komt. Jeanet en Steven toch even kijken naar een groepje elks, we werden hier zelfs voor geroepen door een man, begon eentje ons heel indringend aan te kijken. Een beetje stampen met de voeten en bokken en toen ja hoor, in de aanval, dat dachten wij althans, dus wij zetten het op een sprinten samen, hard (uit)gelachen door de man, die stiekem achter een bosje stond te kijken. Pffiew ook weer overleefd! 

Oh en of jullie Levi als we terug zijn een beetje met respect willen benaderen, misschien is u zeggen tegen hem wel zo handig want Meneer is nu niet alleen een ranger, maar inmiddels ook een explorer, inclusief diploma’s en badges en kettingen als bewijs. Wees maar vast voorbereid op de verhalen!